سلام خوب اره این عکس هیچ ربطی به مطل فوق العاده بالا نداره چون مثه خودم فرشتس گذاشتمش

فردا عازم منزلم و خداروشکر اسمم واسه مشهد دراومد خیلی خوشحالم خیلی انقدر تو تنهاییه وسیعم البوم زیبای هشتو گوش دادم که اقا منو طلبید راستش امیدوار شدم تو این دنیای لعنتی یکی اوج تنهایی منو فهمید به مهمونی دعوتم کرد.خداروشکر که امام رضا صدامو شنید.همتونو دعا میکنم

راستی تقریبا از اخرین جلسه ای که کلاس رفتم سراغ ویولونم نرفتم اخه اشکالاتم خیلی شده بود و جرات نزدیک شدن بهشو نداشتم  اما تو اوج ناامیدی تونستم چنگارو درست بزنم اخه سر کلاس انقدر استرس دارم که حسابی خرابکاری میکنم بیچاره استادم ازم چی میکشه.کاش یه روز گذرش به وبلاگم بیفته و ببینه چقدر تلاش میکنم و اونقدرهاهم  شاگرد بدی نیستم.

استادم تعجب میکنه که چطوری با این همه استرس پرستار شدم اخه استاد عزیزم احیا کردن مریض کجا و چنگای ویولون کجا به نظرم یه ویولونیست خیلی باید با استعدادتر و نترسترو فرزتر از بچه های تیم احیا که سختترین کارو تو بیمارستان دارن باشه.

همین دیروز وقتی تو یه بخش دیگه بودیم و کد 99 رو زدن دیگه مثل قبل پله هارو واسه کمک دوتایکی نکردم فکر میکردم مثل همیشه مریض بیچاره زنده میمونه یک ساعت بعد که رفتم پیرمرد نگون بخت همچنان تو اتاق احیا افتاده بود با چشمای باز بدون ملحفه ای که رو صورتش واسه احترام .با روحی که اون بالا پرپر میزد دیگه مثل قبلنا که جسد میدیدم هول ورم نداشت چقدر نسبت به قبل عوض شدم کاش نسبت به ویولون هم همین حسو پیدا کنم

معلوم نیس کی برگردم...

به امید روزهای بارونی اخه دلم واسه بارون لک زده